لکنت زبان یک اختلال گفتاری است که بر روان گفتار تأثیر می گذارد. افرادی که لکنت دارند ممکن است صداها، هجاها یا کلمات را تکرار یا طولانی کنند یا در شروع یک کلمه مشکل داشته باشند. آنها همچنین ممکن است مسدود شدن را تجربه کنند، جایی که اصلاً قادر به تولید هیچ صدایی نیستند.
لکنت میتواند شدت متفاوتی داشته باشد و میتواند با تنش فیزیکی یا رفتارهای مبارزهای، مانند اخم کردن صورت یا پلک زدن سریع چشم همراه باشد.
تخمین زده می شود که حدود 1٪ از جمعیت لکنت دارند و در مردان شایع تر از زنان است.
لکنت معمولا در دوران کودکی شروع می شود و می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد، اگرچه برخی از افراد ممکن است بهبودی خود به خودی را تجربه کنند.
در حالی که علت دقیق لکنت شناخته نشده است، تصور می شود که ترکیبی از عوامل ژنتیکی، عصبی و محیطی را شامل می شود.
علائم لکنت زبان
علائم لکنت از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما برخی از ویژگی های رایج گفتار لکنت عبارتند از:
تکرار صداها، هجاها یا کلمات (مثلاً “b-b-ball”، “I-I-I-I-I-I want to go”)
طولانی شدن صداها (به عنوان مثال، “sssssnake”، “f-f-f-fish”)
مکث در گفتار در جایی که هیچ صدایی تولید نمیشود، که گاهی اوقات با تنش فیزیکی یا رفتارهای مبارزه همراه است (مانند اخم کردن صورت، پلک زدن سریع چشم، تکان دادن سر).
جایگزینی کلمات یا صداها برای جلوگیری از لکنت زبان (مثلاً جایگزین کردن یک کلمه دشوار با کلمه ساده تر)
افزایش تلاش یا تنش در هنگام صحبت کردن، به ویژه هنگام تلاش برای گفتن کلمات خاص یا در موقعیت های خاص (مانند صحبت کردن در مقابل یک گروه)
لکنت زبان همچنین می تواند با احساسات منفی مانند ناامیدی، خجالت یا اضطراب همراه باشد، به ویژه در شرایطی که فرد برای صحبت روان احساس فشار می کند. توجه به این نکته مهم است که همه ناهماهنگی ها در گفتار نشان دهنده لکنت زبان نیستند، زیرا همه افراد گهگاه با اختلالاتی در گفتار خود مواجه میشوند. با این حال، اگر شما یا شخصی که می شناسید لکنت مداوم و مخرب را تجربه می کنید، ممکن است کمک گرفتن از یک متخصص گفتاردرمانی مفید باشد.
دلایل و عوامل خطر
دلایل دقیق لکنت به طور کامل شناخته نشده است، اما تحقیقات نشان می دهد که ممکن است تحت تأثیر ترکیبی از عوامل ژنتیکی، عصبی و محیطی باشد. در اینجا به برخی از عواملی که با لکنت مرتبط هستند اشاره می کنیم:
ژنتیک: شواهدی وجود دارد که نشان میدهد لکنت میتواند در خانوادهها رخ دهد، که نشان میدهد ممکن است یک جزء ژنتیکی در این اختلال وجود داشته باشد. با این حال، ژن های خاص درگیر در لکنت هنوز شناسایی نشده اند.
عوامل عصبی: مطالعات تفاوت هایی را در فعالیت و ساختار مغز در افرادی که لکنت دارند در مقایسه با افرادی که این کار را انجام نمی دهند، یافته اند. تصور می شود که این تفاوت ها بر توانایی مغز برای برنامه ریزی و اجرای حرکات گفتاری تأثیر می گذارد.
عوامل رشد: لکنت اغلب در دوران کودکی، زمانی که کودکان در حال یادگیری صحبت کردن هستند و مهارت های زبانی آنها هنوز در حال رشد است، شروع می شود. برخی از کودکان ممکن است به دلیل تفاوت در رشد گفتار و زبان یا به دلیل عوامل محیطی مانند محیط پر استرس خانه یا فشار والدین برای صحبت روان، بیشتر مستعد لکنت باشند.
عوامل محیطی: برخی از عوامل محیطی با افزایش خطر لکنت مانند سابقه خانوادگی لکنت، جنسیت مذکر و تأخیر یا اختلالات رشد همراه است.
توجه به این نکته ضروری است که لکنت ناشی از عوامل عاطفی یا روانی نیست، اگرچه این عوامل گاهی اوقات می توانند لکنت را تشدید کنند یا مدیریت آن را دشوارتر کنند. اگر شما یا کسی که می شناسید لکنت دائمی و مخرب را تجربه می کنید، ممکن است کمک گرفتن از یک آسیب شناس گفتار-زبان مفید باشد.
درمان لکنت زبان
هیچ درمان قطعی برای لکنت وجود ندارد، اما راهکارهای مختلفی وجود دارد که میتواند به افرادی که لکنت دارند کمک کند روانتر و مؤثرتر صحبت کنند. در اینجا چند درمان رایج برای لکنت وجود دارد:
گفتار درمانی: آسیب شناسان گفتار زبان (SLPs) آموزش دیده اند تا با افرادی که لکنت دارند کار کنند تا به آنها در بهبود روان گفتار کمک کنند. درمان ممکن است شامل تکنیک هایی مانند تمرینات تنفسی، کاهش سرعت گفتار و تمرین گفتار صاف و آرام باشد.
دستگاه های الکترونیکی: برخی از دستگاه های الکترونیکی، مانند دستگاه های بازخورد شنیداری تاخیری یا دستگاه های بازخورد تغییر فرکانس، نشان داده شده است که روان گفتار را در برخی از افرادی که لکنت دارند بهبود می بخشند.
داروها: هیچ دارویی به طور خاص برای درمان لکنت تایید نشده است، اما برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان اضطراب یا افسردگی ممکن است به کاهش شدت علائم لکنت در برخی افراد کمک کند.
گروههای حمایتی: گروههای حمایتی میتوانند محیطی امن و حمایت کننده را برای افرادی که لکنت دارند فراهم کنند تا تجربیات خود را به اشتراک بگذارند و از دیگرانی که با چالشهای مشابهی روبرو هستند یاد بگیرند.
توجه به این نکته مهم است که درمان لکنت به شدت فردی است و آنچه برای یک فرد مؤثر است ممکن است برای دیگری مؤثر نباشد. برخی از افراد ممکن است متوجه شوند که لکنت آنها به طور طبیعی در طول زمان بهبود می یابد، در حالی که دیگران ممکن است به درمان یا حمایت مداوم نیاز داشته باشند. اگر شما یا کسی که می شناسید لکنت دائمی و مخرب را تجربه می کنید، ممکن است کمک گرفتن از یک آسیب شناس گفتار-زبان مفید باشد.
