لکنت در کودکان
لکنت یک اختلال گفتاری است که بر روان گفتار تأثیر می گذارد. با وقفه در جریان عادی گفتار، مانند تکرار، طولانی شدن یا بلوک صداها، هجاها، کلمات یا عبارات مشخص می شود. لکنت اغلب پسران را بیشتر از دختران مبتلا می کند.
لکنت را می توان به دو نوع لکنت رشدی و لکنت نوروژنیک طبقه بندی کرد. لکنت رشدی رایج ترین نوع است و معمولا در اوایل دوران کودکی زمانی که کودک در حال یادگیری صحبت کردن است شروع می شود. اعتقاد بر این است که ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. از سوی دیگر، لکنت نوروژنیک ناشی از یک آسیب یا بیماری عصبی مانند سکته مغزی، ضربه به سر یا بیماری پارکینسون است.
توجه به این نکته ضروری است که لکنت ناشی از مشکلات عاطفی یا روانی نیست، اگرچه در صورت عدم توجه می تواند منجر به اضطراب و انزوای اجتماعی شود. اگر مشکوک هستید که کودکتان لکنت دارد، مهم است که از یک متخصص گفتاردرمانی یا روانشناسی مشاوره بگیرید تا بتواند گفتار کودک شما را ارزیابی کند و در صورت لزوم درمان مناسب را ارائه دهد.
علائم لکنت در کودکان
- تکرار صداها، هجاها، کلمات یا عبارات
- طولانی شدن صداها
- بلوک یا مکث در گفتار در جایی که کودک قادر به تولید صدا نیست
- تجدید نظر یا تغییر در کلمات یا عبارات
علاوه بر این علائم اصلی، کودکانی که لکنت دارند ممکن است رفتارهای ثانویه نیز از خود نشان دهند، مانند:
- تنش در صورت
- پلک زدن زیاد یا حرکات چشم
- حرکات سر یا تکان دادن
- کشش یا حرکت در گردن، شانه ها یا سایر قسمت های بدن
کودکانی که لکنت زبان دارند نیز ممکن است اضطراب یا ناامیدی مرتبط با گفتار خود را تجربه کنند و ممکن است در موقعیت‌های خاص یا در اطراف افراد خاص از صحبت کردن اجتناب کنند.
دلایل و عوامل خطر
علت دقیق لکنت در کودکان به طور کامل شناخته نشده است، اما تحقیقات نشان می دهد که ممکن است ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی باشد. برخی از عواملی که با افزایش خطر لکنت در کودکان مرتبط است عبارتند از:
سابقه خانوادگی: لکنت معمولا در خانواده ها دیده می شود و کودکانی که یکی از اعضای نزدیک خانواده آنها لکنت زبان دارد بیشتر احتمال دارد که خودشان به این اختلال مبتلا شوند.
عوامل رشد: لکنت اغلب در اوایل کودکی زمانی که کودک در حال یادگیری صحبت کردن است شروع می شود و ممکن است با روند طبیعی رشد زبان مرتبط باشد.
تفاوت های عصبی: برخی مطالعات نشان داده‌اند که کودکانی که لکنت دارند ممکن است در نحوه پردازش زبان و گفتار مغزشان تفاوت‌هایی داشته باشند.
عوامل محیطی: برخی عوامل محیطی، مانند محیط پر استرس خانه یا کمبود فرصت برای تعامل اجتماعی، ممکن است خطر لکنت زبان را در کودکان افزایش دهد.
توجه به این نکته ضروری است که لکنت ناشی از مشکلات عاطفی یا روانی نیست، اگرچه در صورت عدم توجه می تواند منجر به اضطراب و انزوای اجتماعی شود.
بیشتر بخوانید : آپراکسی گفتار
درمان لکنت زبان در کودکان
گفتار درمانی: گفتار درمانی رایج ترین درمان برای لکنت زبان در کودکان است. یک متخصص گفتار درمانی می تواند با کودک برای بهبود روان گفتاری و کاهش لکنت او کار کند. درمان ممکن است شامل آموزش تکنیک هایی به کودک برای کاهش لکنت باشد، مانند گفتار آهسته و آسان، تمرین های تنفسی و تکنیک های آرام سازی. درمان همچنین ممکن است شامل کار بر روی مهارت های ارتباطی، مهارت های اجتماعی و عزت نفس باشد.
مشاوره والدین: والدین می توانند نقش مهمی در کمک به فرزندشان در مدیریت لکنت داشته باشند. مشاوره والدین می تواند به والدین کمک کند تا یاد بگیرند که چگونه از رشد گفتار و ارتباط کودک خود حمایت کنند و چگونه یک محیط خانه حمایتی ایجاد کنند.
دستگاه های الکترونیکی: برخی از وسایل الکترونیکی مانند دستگاه های بازخورد شنیداری تاخیری یا دستگاه های بازخورد شنیداری با تغییر فرکانس، در کاهش لکنت در برخی از کودکان مؤثر هستند.
داروها: هیچ دارویی وجود ندارد که بتواند لکنت زبان را درمان کند، اما برخی داروها مانند داروهای ضد اضطراب ممکن است برای کمک به کاهش اضطراب مربوط به لکنت تجویز شود.
توجه به این نکته ضروری است که مداخله زودهنگام در درمان لکنت در کودکان کلیدی است. هر چه کودک زودتر درمان را دریافت کند، احتمالا درمان موثرتر خواهد بود.