آپراکسی گفتار

  1. خانه
  2. مقالات
  3. آپراکسی گفتار
آپراکسی گفتار

آپراکسی گفتار یک اختلال گفتاری حرکتی است که بر توانایی برنامه ریزی و هماهنگی حرکات لازم برای تولید گفتار تأثیر می گذارد.

این بیماری در اثر آسیب به بخش‌هایی از مغز که ماهیچه‌های درگیر در گفتار را کنترل می‌کنند، ایجاد می‌شود. افراد مبتلا به آپراکسی ممکن است در تلفظ کلمات یا تولید صحیح صداها مشکل داشته باشند و همچنین ممکن است در ریتم و زمان گفتار مشکل داشته باشند.

درمان این اختلال معمولاً شامل گفتار درمانی است که بر بهبود هماهنگی و برنامه ریزی حرکات گفتار متمرکز است. این ممکن است شامل تمریناتی برای بهبود قدرت و هماهنگی عضلات درگیر در گفتار و همچنین تمرین با صداها و کلمات خاص باشد. در برخی موارد، فناوری کمکی مانند دستگاه‌ های تولید کننده گفتار نیز ممکن است برای کمک به افراد مبتلا به آپراکسی گفتاری برای برقراری ارتباط مؤثرتر مورد استفاده قرار گیرد.

علائم آپراکسی گفتار

علائم آپراکسی می تواند بسته به شدت بیماری متفاوت باشد. برخی از علائم رایج عبارتند از:

  • مشکل در شروع گفتار
  • خطاهای متناقض هنگام صحبت کردن
  • مشکل در ریتم و زمان گفتار
  • مشکل در هماهنگی حرکات گفتاری
  • مشکل در کلمات و عبارات طولانی تر یا پیچیده تر
  • استفاده از کلمات ساده یا ساختار جمله برای جلوگیری از صداها یا کلمات دشوار
  • افزایش مشکل در گفتار در هنگام استرس یا عجله
  • ناامیدی یا اضطراب مربوط به مشکلات گفتاری

توجه به این نکته مهم است که آپراکسی گفتار یک اختلال گفتاری حرکتی است، بنابراین در درجه اول بر توانایی فیزیکی برای هماهنگی و تولید صداهای گفتاری تأثیر می گذارد تا درک زبان یا توانایی های شناختی. اگر شما یا شخصی که می شناسید هر یک از این علائم را تجربه می کنید، مهم است که برای ارزیابی و درمان مناسب با یک متخصص گفتاردرمانی مشورت کنید.

دلایل و عوامل خطر

آپراکسی گفتار در اثر آسیب به بخش هایی از مغز که عضلات درگیر در گفتار را کنترل می کنند، ایجاد می شود. علت دقیق این آسیب می تواند متفاوت باشد، اما برخی از علل رایج عبارتند از:

سکته مغزی: سکته مغزی می تواند باعث آسیب به نواحی مغز درگیر در تولید گفتار شود و منجر به آپراکسی شود.

آسیب مغزی ضربه ای: ضربه به سر یا سایر آسیب های تروماتیک نیز می تواند باعث آسیب به نواحی مغز درگیر در گفتار شود.

اختلالات عصبی دژنراتیو: برخی از اختلالات عصبی، مانند بیماری پارکینسون یا بیماری آلزایمر، می توانند به مرور زمان به مغز آسیب وارد کنند و منجر به آپراکسی گفتار شوند.

تومور مغزی: تومور در مغز همچنین می‌تواند باعث آسیب به نواحی از مغز شود که در تولید گفتار نقش دارند.

سایر بیماری‌ های عصبی: برخی از شرایطی که بر سیستم عصبی تأثیر می‌گذارند، مانند ام اس یا فلج مغزی نیز می‌توانند منجر به آپراکسی گفتار شوند.

درمان آپراکسی گفتار

درمان معمولاً شامل گفتار درمانی است که هدف آن بهبود هماهنگی و برنامه ریزی حرکات گفتار است. رویکرد خاص درمان ممکن است بسته به شدت بیماری و نیازهای فردی فرد مبتلا به آپراکسی گفتاری متفاوت باشد. برخی از استراتژی های درمانی رایج عبارتند از:

تمرین بیانی: این شامل تمرین تلفظ صحیح صداها و کلمات با تمرکز بر بهبود هماهنگی عضلات درگیر در تولید گفتار است.

تمرین عروضی: عروض به ریتم و آهنگ گفتار اشاره دارد و افراد مبتلا به آپراکسی گفتار ممکن است در این جنبه از تولید گفتار مشکل داشته باشند. تمرین عروضی ممکن است شامل تمرین هایی برای بهبود زمان و آهنگ گفتار باشد.

ارتباط تقویتی و جایگزین (AAC): در برخی موارد، افراد مبتلا به آپراکسی گفتار ممکن است از استفاده از فناوری کمکی مانند دستگاه های تولید کننده گفتار یا تخته های ارتباطی برای تکمیل گفتار خود بهره مند شوند.

لحن درمانی ملودیک: این نوعی درمان است که از آواز برای کمک به افراد مبتلا به آپراکسی گفتار برای بهبود توانایی خود در تولید صداها و کلمات گفتاری استفاده می کند.

درخواست‌هایی برای بازسازی اهداف آوایی عضلانی دهانی (PROMPT): این نوعی درمان است که از نشانه‌های لمسی برای کمک به افراد مبتلا به این اختلال استفاده می‌کند تا توانایی خود را برای برنامه‌ ریزی و هماهنگ کردن حرکات لازم برای تولید گفتار بهبود بخشند.