ADHD نوع ترکیبی – اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) یک اختلال عصبی رشدی است. معمولاً در کودکان تشخیص داده می شود، اما بزرگسالان نیز می توانند علائم را تجربه کنند. تشخیص بیش فعالی (ADHD) یک فرآیند چند مرحلهای است و معمولاً در سنین کودکی انجام میشود. با این حال، مهم است بدانید که بیش فعالی در بزرگسالی نیز میتواند تشخیص داده شود.
چه زمانی تشخیص داده میشود؟
کودکان: معمولاً علائم بیش فعالی در سنین پیش دبستانی یا اوایل دبستان مشاهده میشود. با این حال، برخی کودکان ممکن است علائم را از سنین پایینتر نیز نشان دهند.
بزرگسالان: بسیاری از افراد مبتلا به بیش فعالی، تا بزرگسالی از وجود این اختلال در خود بیخبر هستند. اما با توجه به علائم و مشکلاتی که در زندگی شخصی و کاری ایجاد میشود، ممکن است به دنبال تشخیص باشند.
عوامل موثر در تشخیص:
سن کودک: هر چه کودک بزرگتر شود، علائم بیش فعالی ممکن است تغییر کنند یا پیچیدهتر شوند.
شدت علائم: شدت علائم و تأثیر آنها بر زندگی روزمره کودک یا بزرگسال، در تشخیص بسیار مهم است.
مدت زمان علائم: علائم بیش فعالی باید به صورت مداوم و در طول زمان وجود داشته باشند تا تشخیص قطعی داده شود.
تکرار علائم در محیطهای مختلف: علائم بیش فعالی معمولاً در محیطهای مختلف مانند خانه، مدرسه و مکانهای بازی مشاهده میشوند.
علائم بیش فعالی معمولاً به دو دسته تقسیم می شوند:
- بی توجهی یا ناتوانی در تمرکز
- بیش فعالی- تکانشگری، یا ناتوانی در ثابت ماندن یا کنترل رفتار
اکثر کودکان علائم هر دو را تجربه می کنند. این همچنین به عنوان نوع ترکیبی ADHD شناخته می شود.
علائم ADHD نوع ترکیبی
ADHD معمولاً به صورت بی توجه یا عمدتاً بیش فعال- تکانشی نشان داده می شود. هنگامی که فردی شش یا بیشتر از هر نوع علامت دارد، نوع ADHD را ترکیب کرده است.
علائم بی توجهی
نمونه هایی از علائم بی توجهی عبارتند از:
- ناتوانی در پیروی از دستورالعمل ها
- گوش ندادن به صحبتهای اطرافیان
- حواس پرتی مکرر
- مشکل در در انجام وظایف یا تکالیف مدرسه
- گم کردن مکرر وسایل شخصی
علائم بیش فعالی و تکانشگری
شایع ترین علائم بیش فعالی و تکانشگری عبارتند از:
- بی قراری یا چرخیدن دور خود
- ناتوانی در نشستن طولانی مدت
- بی وقفه صحبت کردن
- بی تاب بودن
- قطع کردن صحبت های اطرافیان یا دخالت در مکالمات دیگران
- ناتوانی در صبر کردن برای رسیدن نوبت
یک فرد مبتلا به ADHD نوع ترکیبی شش یا بیشتر از این علائم و شش یا بیشتر نشانه بی توجهی را نشان می دهد.
همچنین، برای تشخیص ADHD، فرد باید موارد زیر را داشته باشد:
- چندین علامت بی توجهی یا بیش فعالی- تکانشی قبل از 12 سالگی ظاهر می شود
- علائم در دو یا چند موقعیت (مانند خانه، مدرسه یا محل کار، با دوستان یا اقوام، در سایر فعالیتها) وجود دارد.
- علائمی که با کیفیت عملکرد اجتماعی، مدرسه یا کاری تداخل یا کاهش میدهند
- علائمی که با یک اختلال روانی دیگر بهتر توضیح داده نمی شوند (مانند اختلال خلقی، اختلال اضطراب، اختلال تجزیه ای یا اختلال شخصیت)
این رفتارها ممکن است مربوط به بیش فعالی یا تکانشگری ناشی از ADHD باشد.
دلایل و عوامل خطر ADHD نوع ترکیبی
دلایل ADHD احتمالا برای همه انواع یکسان است، اما علم دلیلی برای ADHD پیدا نکرده است. اما برخی از مطالعات چندین عامل بالقوه را پیدا کرده اند که می تواند بر خطر ابتلا به ADHD در فرد تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، عوامل محیطی ممکن است نقش داشته باشند.
عوامل خطر برای همه زیر انواع ADHD عبارتند از:
- عوامل ژنتیکی
- عوامل محیطی در دوران نوزادی یا بارداری: قرار گرفتن در معرض سمومی مانند سرب ممکن است خطر ADHD را در کودک افزایش دهد.
- آسیب مغزی: تعداد کمی از کودکانی که آسیب مغزی تروماتیک را تجربه می کنند ممکن است به ADHD مبتلا شوند.
- مصرف الکل یا دخانیات در دوران بارداری
- وزن کم هنگام تولد یا زایمان زودرس
درمان ADHD نوع ترکیبی
داروهای ADHD ممکن است به بهبود بی توجهی و علائم بیش فعالی یا تکانشگری کودک شما کمک کند. آنها همچنین ممکن است به بهبود هماهنگی فیزیکی کمک کنند.
محرک ها: پزشکان معمولا داروهای محرک روانی را تجویز می کنند. اینها به کاهش علائم رفتاری ADHD کمک می کند و تمرکز روی کارهای روزمره را آسان تر می کند. این داروها با افزایش مواد شیمیایی مغز که در توجه و تمرکز نقش دارند، کار می کنند. محرک های روانی زمانی که طبق دستور مصرف شوند برای شما و فرزندتان بی خطر هستند.
داروهای غیر محرک: ممکن است پزشک داروهای غیر محرک تجویز کند. این داروها کندتر عمل می کنند، اما همچنان علائم ADHD را بهبود می بخشند. در برخی موارد، داروهای ضد افسردگی برای علائم ADHD نیز موثر هستند. اما سازمان غذا و دارو (FDA) داروهای ضد افسردگی را به عنوان یک درمان تایید نکرده است.
روان درمانی: درمان های روانشناسی همراه با دارو برای کودکان، به ویژه کودکان 6 تا 12 ساله موثر است. تحقیقات همچنین نشان می دهد که رویکردها و مداخلات رفتاری برای کودکان و نوجوانان مبتلا به ADHD بسیار خوب عمل می کند.
سایر روشهای درمانی
رفتار درمانی: هدف این درمان کمک به تغییر رفتار است. به شما و فرزندتان می آموزد که رفتارهای خوب را تقویت کنید. رفتار درمانی می تواند به والدین، معلم یا درمانگر کمک کند تا کودک را برای یادگیری رفتارهای مثبت راهنمایی کند.رفتار درمانی ممکن است شامل آموزش والدین، مدیریت کلاس، مداخلات همتایان، آموزش سازمان یا ترکیبی از این درمان ها باشد.
درمان شناختی رفتاری (CBT): CBT راهبردهای مقابله ای را برای اصلاح رفتار ناخواسته و کمک به علائم خلق و خو و اضطراب می آموزد. مطالعات کمی در مورد CBT و ADHD وجود دارد، اما مطالعات اولیه نشان می دهد که CBT ممکن است برای بزرگسالان مبتلا به ADHD موثر باشد. اما این درمان ها باید خاص تر و دقیق تر باشند.
خانواده درمانی: ADHD همچنین می تواند بر روابط با والدین و اعضای خانواده تأثیر بگذارد، به خصوص قبل از اینکه کسی تشخیص داده شود. خانواده درمانی می تواند به همه کمک کند تا یاد بگیرند که چگونه با علائم ADHD یکی از اعضای خانواده کنار بیایند و آن ها را مدیریت کنند. همچنین می تواند به ارتباطات و پیوند خانوادگی کمک کند.
کلمات مرتبط :
درمان بیش فعالی – کاردرمانی برای بیش فعالی – کاردرمانی برای کودکان بیش فعال – روانشناس کودکان در پیروزی – درمانهای روانشناسی برای بیش فعالی
