روشهای درمانی در روانشناسی
روش های درمانی متعددی در روانشناسی مورد استفاده قرار می گیرد که عبارتند از:
درمان شناختی رفتاری (CBT): درمان شناختی رفتاری (CBT) نوعی روان درمانی است که بر شناسایی و تغییر الگوهای فکری و رفتارهای منفی که به مسائل مربوط به سلامت روان کمک می کند تمرکز دارد. CBT بر این ایده استوار است که افکار، احساسات و رفتارهای ما به هم مرتبط هستند و تغییر یکی می تواند منجر به تغییر در دیگران شود. CBT معمولاً شامل کار با یک درمانگر برای شناسایی الگوها و رفتارهای فکری منفی و سپس توسعه راهبردهایی برای جایگزینی آنها با موارد مثبت و سازگارتر است. CBT یک درمان بسیار موثر برای انواع مشکلات سلامت روان، از جمله اختلالات اضطرابی، افسردگی، و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) است. اغلب در ترکیب با دارو و سایر اشکال درمانی برای ارائه یک برنامه درمانی جامع استفاده می شود.
درمان بین فردی: این رویکرد بر بهبود ارتباطات و روابط با دیگران برای کاهش مشکلات سلامت روان تمرکز دارد. درمان بین فردی (IPT) نوعی روان درمانی است که بر بهبود ارتباطات و روابط با دیگران برای کاهش مشکلات سلامت روان تمرکز دارد. IPT مبتنی بر این ایده است که مشکلات بین فردی می تواند به مسائل مربوط به سلامت روان مانند افسردگی، اضطراب و اختلالات خوردن کمک کند. IPT معمولاً شامل ملاقات با یک درمانگر یک یا دو بار در هفته به مدت چند ماه است. در طی این جلسات، درمانگر به فرد کمک می کند تا مشکلات بین فردی مانند غم و اندوه، انتقال نقش، اختلافات بین فردی را شناسایی و به آنها رسیدگی کند.
بیشتر بخوانید : مواجهه درمانی
سایر روشهای درمانی در روانشناسی
درمان مبتنی بر ذهن آگاهی: این رویکرد بر حضور در لحظه و ایجاد نگرش بدون قضاوت نسبت به افکار و احساسات تاکید دارد.
رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT): این رویکرد تکنیکهای شناختی-رفتاری را با تمرینهای ذهن آگاهی ترکیب میکند تا به افراد در تنظیم احساسات و بهبود مهارتهای بین فردی کمک کند.
درمان روانکاوی: از دیگر روشهای درمانی در روانشناسی است و بر کاوش در افکار و احساسات ناخودآگاه برای به دست آوردن بینش نسبت به رفتار یک فرد متمرکز است. درمان روانکاوی نوعی درمان است که بر اساس اصول روانکاوی، نظریه شخصیت و عملکرد ذهنی است که توسط زیگموند فروید ایجاد شده است. هدف از درمان روانکاوانه کمک به افراد برای به دست آوردن بینش نسبت به افکار و احساسات ناخودآگاه خود است که اعتقاد بر این است که ریشه بسیاری از مسائل مربوط به سلامت روان است. درمان روانکاوی معمولاً شامل ملاقات با یک درمانگر یک یا دو بار در هفته برای چندین ماه یا سال است. در طول این جلسات، درمانگر فرد را تشویق می کند تا افکار، احساسات و خاطرات خود را در یک محیط امن و بدون قضاوت بررسی کند. درمانگر همچنین ممکن است از تکنیک هایی مانند تداعی آزاد، تجزیه و تحلیل رویا، و انتقال استفاده کند تا به فرد کمک کند تا بینش خود را نسبت به ضمیر ناخودآگاه خود به دست آورد. هدف نهایی درمان روانکاوانه کمک به فرد برای حل تعارضات ناخودآگاه و دستیابی به احساس بیشتر خودآگاهی و رشد شخصی است. این می تواند به بهبود سلامت روان، روابط و کیفیت کلی زندگی منجر شود. در حالی که درمان روانکاوی می تواند برای برخی افراد بسیار موثر باشد، اما برای همه مناسب نیست. این یک شکل طولانی مدت و فشرده از درمان است که به تعهد قابل توجهی از زمان و منابع نیاز دارد. همچنین مهم است که با یک درمانگر دارای مجوز که در تکنیک های روانکاوی آموزش دیده است کار کنید تا بهترین نتیجه ممکن را تضمین کنید.
درمانهای روانشناسی در چه مسائلی مورد استفاده قرار می گیرد؟
- اختلالات اضطرابی، مانند اختلال اضطراب فراگیر، اختلال هراس و فوبیا
- اختلالات خلقی، مانند افسردگی و اختلال دوقطبی
- اختلالات شخصیت، مانند اختلال شخصیت مرزی و اختلال شخصیت خودشیفته
- اختلالات خوردن، مانند بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی
- اختلالات سوء مصرف مواد، مانند اعتیاد به الکل و مواد مخدر
- اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
- اختلال وسواس اجباری (OCD)
- اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD)
- اسکیزوفرنی و سایر اختلالات روان پریشی
- مسائل مربوط به روابط و درگیری های خانوادگی
اینها تنها چند نمونه هستند و بسیاری از مشکلات روانی دیگر وجود دارد که با روش های درمانی در روانشناسی قابل درمان هستند. در صورت بروز هر گونه مشکل بهداشت روانی، مهم است که از یک متخصص بهداشت روان دارای مجوز کمک بگیرید.
