دیس گرافی

  1. خانه
  2. مقالات
  3. دیس گرافی
دیس گرافی

دیس گرافی یک اختلال عصبی رشدی است که بر توانایی نوشتن فرد تأثیر می گذارد. این یک ناتوانی یادگیری خاص است که بر مهارت های نوشتاری افراد تأثیر می گذارد و نوشتن خوانا و منسجم را برای او دشوار می کند.

افراد مبتلا به دیسگرافی ممکن است در املا، دستور زبان، نقطه گذاری و بیان کلی نوشتاری مشکل داشته باشند. این ناتوانی یادگیری می تواند تأثیر قابل توجهی بر عملکرد تحصیلی و همچنین کارهای روزانه ای که نیاز به نوشتن دارند، مانند یادداشت برداری، پر کردن فرم ها و نوشتن نامه داشته باشد.

اعتقاد بر این است که دیس گرافی ناشی از تفاوت‌ های عصبی در مغز است که بر توانایی هماهنگ کردن مهارت‌ های حرکتی ظریف و پردازش زبان تأثیر می‌ گذارد. در حالی که علت دقیق دیسگرافی به طور کامل شناخته نشده است، محققان بر این باورند که ممکن است به مشکلاتی در ارتباط بین نواحی مختلف مغز که در نوشتن نقش دارند مربوط باشد. این دشواری‌ها می‌توانند به روش‌های مختلفی ظاهر شوند و منجر به چالش‌هایی با عمل فیزیکی نوشتن و فرآیندهای شناختی درگیر در تولید زبان نوشتاری شوند.


بیشتر بخوانید : کاردرمانی در اختلال یادگیری


انواع دیس گرافی

سه نوع اصلی دیسگرافی وجود دارد: حرکتی، فضایی و مبتنی بر زبان.

اختلال حرکتی با مشکلاتی در عمل فیزیکی نوشتن، مانند در دست گرفتن مداد، شکل دادن حروف، و تولید دست خط خوانا مشخص می شود. این نوع دیسگرافی اغلب با مشکلاتی در هماهنگی حرکتی ظریف و کنترل عضلات همراه است.

نارسایی فضایی با مشکلاتی در سازماندهی زبان نوشتاری در صفحه، مانند فاصله بین کلمات، حاشیه ها و تراز مشخص می شود. افراد مبتلا به نارسایی فضایی ممکن است با جنبه‌های بصری-فضایی نوشتار مشکل داشته باشند و تولید آثار نوشتاری که به خوبی سازمان‌دهی شده و از نظر بصری جذاب باشد برایشان چالش‌برانگیز است.

دیسگرافی مبتنی بر زبان با مشکلاتی در پردازش زبان و بیان نوشتاری مشخص می شود. افراد مبتلا به این نوع دیسگرافی ممکن است با املا، دستور زبان، علائم نگارشی و به طور کلی ارتباط نوشتاری مشکل داشته باشند. دیسگرافی مبتنی بر زبان اغلب با مشکلاتی در پردازش واج‌شناختی همراه است، که می‌تواند بر توانایی فرد در تلفظ کلمات و املای صحیح آنها تأثیر بگذارد.

علاوه بر این سه نوع اصلی دیسگرافی، انواع فرعی نیز وجود دارد که ممکن است در ترکیب با یکدیگر ظاهر شوند. به عنوان مثال، برخی از افراد ممکن است نارسایی حرکتی و زبانی را تجربه کنند، که هماهنگی عمل فیزیکی نوشتن با فرآیندهای شناختی درگیر در تولید زبان نوشتاری را برای آنها چالش برانگیز می کند.

علائم دیسگرافی

می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما برخی از علائم رایج عبارتند از:

  • دست خط ناخوانا یا درهم
  • مشکل در دست گرفتن مداد یا ابزار نوشتاری دیگر
  • اندازه متناقض و شکل گیری نامناسب حروف
  • املا و گرامر ضعیف
  • مشکل در سازماندهی زبان نوشتاری در صفحه
  • نوشتن آهسته و دشوار
  • پرهیز از کارهای نوشتن
  • ناامیدی و اضطراب مربوط به نوشتن

افراد مبتلا به نارسا نویسی ممکن است شرایط همزمانی مانند نارساخوانی، ADHD یا سایر ناتوانی های یادگیری را نیز داشته باشند. این شرایط می‌تواند چالش‌های دیسگرافی را ترکیب کند و بر عملکرد کلی تحصیلی و عملکرد روزانه فرد تأثیر بگذارد.

تشخیص دیس گرافی معمولاً شامل یک ارزیابی جامع است که توسط تیمی از متخصصان از جمله روانشناس، آسیب شناس گفتار زبان و کاردرمانگر انجام می شود. ارزیابی ممکن است شامل آزمون‌های مهارت‌های نوشتاری، هماهنگی حرکتی ظریف، پردازش زبان و توانایی‌های شناختی باشد. این تیم توانایی‌های نوشتاری فرد را ارزیابی می‌کند و هر ناحیه دشواری را که ممکن است نشان‌دهنده دیس‌گرافی باشد، شناسایی می‌کند.

روشهای درمان دیس گرافی

هنگامی که تشخیص دیسگرافی تایید شد، می توان یک برنامه درمانی برای رفع نیازها و چالش های خاص فرد ایجاد کرد. درمان دیسگرافی معمولاً شامل ترکیبی از مداخلات است که هم جنبه های فیزیکی و هم جنبه شناختی نوشتار را هدف قرار می دهد. رویکردهای رایج برای درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • کاردرمانی برای بهبود مهارت های حرکتی ظریف و دست خط
  • گفتار درمانی برای پرداختن به پردازش زبان و بیان نوشتاری
  • فناوری کمکی برای پشتیبانی از وظایف نوشتاری، مانند نرم افزار گفتار به متن یا برنامه های پیش بینی کلمه
  • آموزش چند حسی برای بهبود مهارت های املا و خواندن
  • استراتژی‌هایی برای سازمان‌دهی زبان نوشتاری، مانند سازمان‌دهنده‌های گرافیکی و طرح‌های کلی
  • تطبیق ها و تغییرات در کلاس، مانند زمان طولانی برای نوشتن تکالیف یا استفاده از کاتب

دریافت حمایت و تسهیلات مناسب برای افراد مبتلا به نارسایی نگاری برای کمک به موفقیت در مدرسه و سایر زمینه‌های زندگی بسیار مهم است. با مداخلات و استراتژی های مناسب، افراد مبتلا به دیسگرافی می توانند یاد بگیرند که چالش های خود را مدیریت کنند و مهارت های نوشتاری موثر را تقویت کنند.