اوتیسم یا اختلال طیف اتیسم (ASD) یک وضعیت پیچیده رشدی است که شامل چالش‌های مداوم با ارتباطات اجتماعی، علایق محدود و رفتارهای تکراری است. در حالی که اتیسم یک اختلال مادام العمر در نظر گرفته می شود، میزان اختلال در عملکرد به دلیل این چالش ها بین افراد مبتلا به اتیسم متفاوت است.
علائم اولیه این اختلال توسط والدین ، مراقبان یا پزشکان اطفال قبل از رسیدن کودک به یک سالگی قابل مشاهده است. با این حال، علائم معمولاً تا زمانی که کودک 2 یا 3 ساله می شود بیشتر قابل مشاهده است. در برخی موارد، اختلال عملکردی مربوط به اوتیسم ممکن است خفیف باشد و تا زمانی که کودک مدرسه را شروع نکند، آشکار نباشد، پس از آن ممکن است نقص های او در میان همسالانشان آشکار شود.
کمبودهای ارتباط اجتماعی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- کاهش اشتراک علایق با دیگران
- مشکل در درک احساسات خود و دیگران
- بیزاری از حفظ تماس چشمی
- عدم مهارت در استفاده از حرکات غیرکلامی
- سخنرانی طوطی وار
- تفسیر واقعی ایده های انتزاعی
- مشکل در دوست یابی یا حفظ آنها
علایق محدود و رفتارهای تکراری ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- انعطاف ناپذیری رفتار، دشواری شدید در کنار آمدن با تغییر
- تمرکز بیش از حد بر موضوعات خاص به استثنای دیگران
- انتظار اینکه دیگران به همان اندازه به آن موضوعات علاقه مند شوند
- دشواری در تحمل تغییرات روتین و تجربیات جدید
- حساسیت بیش از حد حسی، به عنوان مثال، بیزاری از صداهای بلند
- حرکات کلیشه ای مانند تکان دادن دست، تکان دادن، چرخیدن
- چیدمان چیزها، اغلب اسباب بازی ها، به شیوه ای بسیار خاص
عوامل خطر اوتیسم چیست؟
علم فعلی نشان می دهد که چندین عامل ژنتیکی ممکن است خطر ابتلا به اوتیسم را به شیوه ای پیچیده افزایش دهند.
مشخص شده است که داشتن برخی شرایط ژنتیکی خاص مانند سندرم X شکننده و اسکلروز توبروس خطر ابتلا به اتیسم را افزایش می دهد.
برخی از داروها، مانند والپروئیک اسید و تالیدومید، زمانی که در دوران بارداری مصرف می‌شوند، با خطر بالاتر ابتلا به اتیسم نیز مرتبط هستند.
وجود خواهر یا برادر مبتلا به اتیسم نیز احتمال تشخیص اتیسم در کودک را افزایش می‌دهد.
سن والدین در زمان بارداری علاوه بر این با خطر بیشتر اوتیسم مرتبط است.
کودکان پسر بیشتر از آنهایی که جنس مونث در بدو تولد به آنها اختصاص داده شده است، مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شوند، اگرچه این نسبت در طول زمان در حال تغییر است.
روشهای درمان
در حالی که هیچ “درمانی” برای اوتیسم وجود ندارد، چندین مداخله موثر وجود دارد که می تواند عملکرد کودک را بهبود بخشد:
تحلیل رفتاری کاربردی: شامل مطالعه سیستماتیک چالش‌های عملکردی کودک است که برای ایجاد یک برنامه رفتاری ساختاریافته برای بهبود مهارت‌های انطباقی و کاهش رفتار نامناسب آنها استفاده می‌شود.
آموزش مهارت‌های اجتماعی: این مداخله که در محیط‌های گروهی یا فردی انجام می‌شود، به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند تا توانایی خود را در جهت‌یابی موقعیت‌های اجتماعی بهبود بخشند.
گفتاردرمانی: می تواند الگوهای گفتار و درک زبان کودک را بهبود بخشد
کاردرمانی: این به نقایص مهارت های انطباقی با فعالیت های روزمره زندگی و همچنین مشکلات دست خط می پردازد.
آموزش مدیریت والدین: والدین روش های موثر برای پاسخگویی به رفتار مشکل ساز و تشویق رفتار مناسب در فرزندشان را یاد می گیرند. گروه‌های حمایتی والدین به والدین کمک می‌کنند تا با استرس‌های تربیت کودک مبتلا به اوتیسم کنار بیایند
خدمات آموزش ویژه: تحت یک برنامه آموزشی فردی ارائه شده توسط مدرسه آنها، که برای کمبودهای ارتباط اجتماعی، علایق محدود و نمایندگان آنها در نظر گرفته می شود.
متخصصان ما در مرکز توانبخشی توان آفرین خدمات تخصصی کاردرمانی و گفتاردرمانی را برای کودکان مبتلا به اوتیسم ارائه می دهند.