اختلال دوقطبی چیست؟
اختلال دوقطبی که به عنوان بیماری شیدایی-افسردگی نیز شناخته میشود، یک وضعیت سلامت روانی است که با نوسانات خلقی شدید مشخص میشود که شامل اوج هیجانی (شیدایی یا هیپومانیا) و پایینبودن (افسردگی) است. این نوسانات خلقی می تواند شدید باشد و زندگی روزمره را مختل کند و بر روابط، کار و سایر جنبه های مهم زندگی فرد تأثیر بگذارد.
اختلال دوقطبی تقریباً ۳ درصد از افراد را در جوامع تحت تاثیر قرار میدهد و معمولاً در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی تشخیص داده می شود، اما می تواند در هر سنی رخ دهد. این امر به طور یکسان بر مردان و زنان و افراد از هر نژاد و قومیت تأثیر می گذارد.
انواع اختلال دوقطبی چیست؟
انواع مختلفی از اختلال دوقطبی وجود دارد، از جمله اختلال دوقطبی I، اختلال دوقطبی II، اختلال سیکلوتایمیک و سایر اختلالات دوقطبی مشخص و نامشخص و مرتبط. نوع خاصی از اختلال دوقطبی یک فرد با شدت و مدت دوره های مانیک یا هیپومانیک و همچنین فراوانی و شدت دوره های افسردگی تعیین می شود.
اختلال دوقطبی I با دوره های شیدایی یا مختلط که حداقل هفت روز طول می کشد، یا با علائم شیدایی که آنقدر شدید هستند که فرد نیاز به بستری شدن فوری در بیمارستان دارد، مشخص می شود. دوره های افسردگی معمولاً حداقل دو هفته طول می کشد.
اختلال دوقطبی II با دورههای افسردگی که متناوب با دورههای هیپومانیک است، مشخص میشود که شدت آنها کمتر از دورههای شیدایی است و معمولاً نیازی به بستری شدن در بیمارستان ندارند.
اختلال سیکلوتیمیک با دوره های متعدد علائم هیپومانیک و افسردگی مشخص می شود که معیارهای یک دوره کامل شیدایی یا افسردگی را برآورده نمی کند.
علت دقیق اختلال دوقطبی ناشناخته است، اما اعتقاد بر این است که ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی و عصبی شیمیایی است. تحقیقات نشان داده است که افراد مبتلا به اختلال دوقطبی در برخی از انتقال دهنده های عصبی مانند سروتونین و دوپامین که در تنظیم خلق و خو نقش دارند، عدم تعادل دارند.
علائم اختلال دوقطبی چیست؟
علائم اختلال دوقطبی بسته به نوع و شدت دوره می تواند متفاوت باشد. دوره های شیدایی با خلق و خوی بالا یا تحریک پذیر، افزایش انرژی، کاهش نیاز به خواب، افکار مسابقه ای، بزرگ نمایی، تکانشگری و رفتارهای پرخطر مشخص می شود. دوره های هیپومانیک شبیه دوره های شیدایی است اما شدت کمتری دارد و باعث اختلال قابل توجهی در زندگی روزمره نمی شود. دوره های افسردگی با احساس غم و اندوه، ناامیدی، بی ارزشی و گناه و همچنین تغییر در اشتها، خواب، انرژی و تمرکز مشخص می شود.
روشهای درمان
درمان اختلال دوقطبی معمولاً شامل ترکیبی از داروها و روان درمانی است. تثبیت کننده های خلق و خو، مانند لیتیوم و اسید والپروئیک، معمولاً برای درمان دوره های مانیک و هیپومانیک استفاده می شوند، در حالی که داروهای ضد افسردگی و سایر داروها ممکن است برای درمان دوره های افسردگی استفاده شوند. روان درمانی، مانند درمان شناختی-رفتاری و درمان بین فردی، می تواند به افراد مبتلا به اختلال دوقطبی کمک کند تا علائم خود را مدیریت کنند، روابط خود را بهبود بخشند و مهارت های مقابله ای را توسعه دهند.
علاوه بر دارو درمانی و روان درمانی، تغییر سبک زندگی نیز می تواند در مدیریت اختلال دوقطبی مفید باشد. اینها ممکن است شامل ورزش منظم، حفظ یک رژیم غذایی سالم، خواب کافی، اجتناب از الکل و مواد مخدر و مدیریت استرس باشد.
دریافت درمان و حمایت مناسب برای افراد مبتلا به اختلال دوقطبی بسیار مهم است، زیرا اختلال دوقطبی درمان نشده می تواند منجر به اختلال قابل توجه و حتی خودکشی شود. اگر شما یا شخصی که می شناسید علائم اختلال دوقطبی را تجربه می کنید، مهم است که از یک متخصص سلامت روان کمک بگیرید. با درمان و حمایت مناسب، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی می توانند زندگی پرباری داشته باشند.
بیشتر بخوانید :
