آپراکسی در کودکان یک اختلال گفتاری حرکتی است که بر توانایی کودک برای برنامه ریزی و هماهنگی حرکات لازم برای تولید گفتار تأثیر می گذارد. این یک بیماری عصبی است که توانایی کودک را برای انجام حرکات پیچیده، مانند حرکات مورد نیاز برای گفتار، با وجود داشتن قدرت و هماهنگی عضلانی لازم، مختل می کند. کودکان مبتلا به آپراکسی در برنامه ریزی و اجرای حرکات دقیق مورد نیاز برای تولید صداهای گفتاری مشکل دارند که در نتیجه گفتار آهسته و نادرست است.
علائم آپراکسی گفتاری دوران کودکی (CAS) می تواند از کودکی به کودک دیگر متفاوت باشد، اما علائم رایج عبارتند از:
خطاهای صدای گفتار ناسازگار: کودکان مبتلا به CAS اغلب خطاهای متناقضی در گفتار خود دارند، به این معنی که ممکن است در یک نمونه صدا را به درستی تولید کنند، اما در تولید صحیح آن در کلمه یا زمینه دیگری تلاش کنند.
مشکل توالی صداها: کودکان مبتلا به CAS ممکن است در توالی صداها در کلمات و هجاها مشکل داشته باشند که منجر به گفتار متلاطم یا تکه تکه می شود.
دست زدن یا تقلا برای تولید صدا: کودکان مبتلا به CAS ممکن است هنگام تلاش برای تولید صداهای گفتاری، تلاش یا تقلای قابل مشاهده از خود نشان دهند، که اغلب با حرکات دست زدن لب، زبان یا فک همراه است.
مجموعه محدودی از صداهای گفتاری: کودکان مبتلا به CAS ممکن است طیف محدودی از صامت ها و مصوت ها در گفتار خود داشته باشند که منجر به محدودیت واژگان و مشکلات در تولید کلمه می شود.
الگوهای استرس ناسازگار: کودکان مبتلا به CAS ممکن است در عروض گفتار، از جمله الگوهای استرس، لحن و ریتم مشکل داشته باشند.
مشکل در تقلید صداهای گفتاری: کودکان مبتلا به CAS ممکن است در تقلید صداهای گفتاری یا تکرار دقیق کلمات مشکل داشته باشند.
بیشتر بخوانید : گفتاردرمانی
علل و عوامل خطر آپراکسی در کودکان
علل دقیق آپراکسی گفتار در دوران کودکی به خوبی شناخته نشده است و ممکن است از موردی به مورد دیگر متفاوت باشد. با این حال، تحقیقات نشان می‌دهد که CAS ممکن است با ناهنجاری‌هایی در نواحی مغز که مسئول تولید گفتار و برنامه‌ریزی حرکتی هستند مرتبط باشد. برخی از عوامل احتمالی که ممکن است به توسعه CAS کمک کنند عبارتند از:
عوامل ژنتیکی: ممکن است یک استعداد ژنتیکی برای CAS وجود داشته باشد، زیرا می تواند در خانواده ها ایجاد شود.
عوامل عصبی: آسیب یا اختلال در نواحی مغز مسئول تولید گفتار و برنامه ریزی حرکتی ممکن است در ایجاد CAS نقش داشته باشد.
عوامل رشد: برخی از کودکان ممکن است در رشد مهارت های گفتاری و زبانی تاخیر داشته باشند که می تواند به توسعه CAS کمک کند.
عوامل محیطی: قرار گرفتن در معرض سموم یا عفونت ها در دوران بارداری یا اوایل دوران کودکی نیز ممکن است در ایجاد CAS نقش داشته باشد.
بیشتر بخوانید : گفتاردرمانی لکنت زبان
روشهای درمان
درمان آپراکسی در کودکان معمولاً شامل ترکیبی از گفتار درمانی، زبان درمانی و سایر مداخلات متناسب با نیازهای فردی کودک است. برخی از روش های درمانی رایج برای CAS عبارتند از:
گفتار درمانی: گفتار درمانی سنگ بنای درمان آپراکسی در کودکان است، زیرا بر بهبود تولید گفتار، برنامه ریزی حرکتی و مهارت های بیان تمرکز دارد. گفتاردرمانگران با کودکان مبتلا به CAS کار می کنند تا صداها، هجاها و کلمات گفتار آنها را از طریق تمرینات و تمرینات تکراری تمرین و اصلاح کنند.
تمرینات دهانی-حرکتی: تمرینات دهانی-حرکتی بر تقویت عضلات دهان و گلو برای بهبود تولید گفتار تمرکز دارند. این تمرینات ممکن است شامل تمرینات زبان، تمرینات لب و تمرینات فک برای بهبود هماهنگی و کنترل حرکات گفتاری باشد.
ارتباطات تقویتی و جایگزین (AAC): وسایل ارتباطی تقویتی و جایگزین، مانند تابلوهای تصویر یا وسایل الکترونیکی، می توانند به کودکان مبتلا به CAS کمک کنند تا در مواقعی که گفتار دشوار یا غیرممکن است، ارتباط موثرتری برقرار کنند. دستگاه‌های AAC را می‌توان برای تکمیل ارتباط کلامی یا به‌عنوان روش اصلی ارتباط برای کودکان مبتلا به آپراکسی شدید استفاده کرد.
رویکردهای چند حسی: رویکردهای چندحسی برای درمان شامل درگیر کردن حواس چندگانه برای کمک به کودکان مبتلا به CAS در یادگیری و تمرین صداهای گفتاری است. به عنوان مثال، درمانگران ممکن است نشانه های دیداری، شنیداری و لامسه را برای کمک به کودکان در تولید صداهای گفتاری دقیق تر ترکیب کنند.
مشارکت والدین: مشارکت والدین در فرآیند درمانی برای موفقیت درمان CAS بسیار مهم است. والدین می توانند به تقویت اهداف درمانی در خانه کمک کنند، تمرینات گفتاری را با کودک خود تمرین کنند و در طول فرآیند درمانی حمایت و تشویق کنند.
برنامه‌های درمانی فشرده: برخی از کودکان مبتلا به CAS ممکن است از برنامه‌های درمانی فشرده‌تری بهره ببرند که جلسات درمانی مکرر و ساختار یافته را برای هدف قرار دادن اهداف گفتاری خاص ارائه می‌دهند.
