گفتاردرمانی کودک اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک وضعیت عصبی رشدی است که بر نحوه درک و تعامل فرد با جهان تأثیر می گذارد. حوزه‌های کلیدی تحت تأثیر شامل تعامل اجتماعی، ارتباطات و الگوهای رفتاری است. کودکان اوتیستیک اغلب در رشد مهارت های گفتاری و زبانی با چالش های منحصر به فردی روبرو هستند، از جمله:
- تاخیر در رشد زبان: بسیاری از کودکان اوتیستیک با تاخیر در شروع زبان گفتاری مواجه می شوند.
- مشکل در برقراری ارتباط اجتماعی: نشانه های اجتماعی، مانند نوبت گرفتن در مکالمات، درک زبان بدن، یا تفسیر حالات چهره، ممکن است چالش برانگیز باشند.
- اکولالیا (Echolalia): این شامل تکرار کلمات یا عباراتی است که کودک شنیده است، بدون اینکه معنی یا زمینه آنها را کاملاً درک کند.
- تفسیر زبان تحت اللفظی: مشکل در مفاهیم انتزاعی، اصطلاحات یا طعنه، که منجر به درک بسیار تحت اللفظی زبان می شود.
- حساسیت های حسی: تفاوت های پردازش شنوایی یا حساسیت به صداها می تواند بر نحوه دریافت و پردازش زبان گفتاری کودک تأثیر بگذارد.
گفتاردرمانی کودک اوتیسم
آسیب شناسان گفتار و زبان نقش حیاتی در حمایت از کودکان اوتیستیک در ارتباطات خود دارند. کار آنها شامل:
- ارزیابی: متخصصان گفتاردرمانی کودک اوتیسم ارزیابی های کاملی را برای شناسایی نقاط قوت و ضعف خاص کودک در ارتباط انجام می دهند. این ممکن است شامل مشاهده کودک در محیط های مختلف، مصاحبه با والدین و مراقبان و استفاده از ارزیابی های استاندارد باشد.
- طرح های درمانی فردی: گفتاردرمانگران برنامه های درمانی شخصی سازی می کنند که متناسب با نیازها، علایق و سطح رشد کودک است.
- همکاری: گفتاردرمانگران از نزدیک با والدین، معلمان و سایر متخصصان دخیل در مراقبت از کودک کار می کنند و از یک رویکرد ثابت و یک محیط حمایتی برای کودک اطمینان می دهند.
گفتار درمانی برای کودکان اوتیستیک به طور کلی بر حوزه های مختلفی متمرکز است، از جمله:
- ارتباط کلامی: گفتاردرمانگران به کودکان اوتیستیک کمک می کنند تا زبان گفتاری خود را توسعه دهند، از جمله ساخت واژگان، بهبود بیان و یادگیری جملات. اگر کودک زبان گفتاری را توسعه ندهد، درمانگر روی روش‌های ارتباطی دیگر تمرکز می‌کند.
- ارتباط غیرکلامی: درمانگران می توانند به کودکان بیاموزند که چگونه از حرکات، علائم، حالات چهره و زبان بدن برای ارتباط موثرتر استفاده و درک کنند.
- ارتباطات اجتماعی: این بر توسعه مهارت‌های ارتباطی عملی تمرکز می‌کند – یادگیری نحوه شروع گفتگو، نوبت گرفتن، حفظ موضوع و درک قوانین اجتماعی در ارتباطات.
- ارتباطات تقویتی و جایگزین (AAC): برای کودکان اوتیستیک که غیرکلامی هستند یا ارتباطات کلامی محدودی دارند، SLP ها روش های ACC مانند سیستم های تبادل تصویر، زبان اشاره یا دستگاه های تولید کننده گفتار را معرفی می کنند و به آنها کمک می کند تا خود را بیان کنند و با جهان تعامل داشته باشند.
- مهارت های ارتباطی شناختی: گفتاردرمانی به بهبود مهارت های شناختی لازم برای برقراری ارتباط مانند توجه، حافظه، حل مسئله و استدلال کمک می‌کند.
- مهارت های سوادآموزی: حمایت از کودکان اوتیستیک در توسعه توانایی خواندن، نوشتن و املا به رشد ارتباط آنها کمک می کند.
تکنیک های گفتار درمانی
متخصصان گفتاردرمانی انواع تکنیک ها و رویکردهای متناسب با کودک را به کار می گیرند:
تحلیل رفتار کاربردی (ABA): ABA شامل استفاده از تقویت مثبت برای آموزش مهارت های ارتباطی به روشی ساختاریافته و سیستماتیک است. تمرکز آن بر تقسیم وظایف به مراحل کوچکتر برای یادگیری آسانتر است.
آموزش مهارت های اجتماعی: درمانگران در محیط‌های فردی یا گروهی با کودکان کار می‌کنند تا مهارت‌های ارتباط اجتماعی، از جمله درک نشانه‌های اجتماعی و شرکت در گفتگوهای متقابل را بهبود بخشند.
آموزش ارتباطات تقویتی و جایگزین (AAC): برای کودکانی که به حمایت فراتر از زبان گفتاری نیاز دارند، متخصصان گفتاردرمانی استفاده از روش های AAC مانند سیستم های تبادل تصویر (PECS)، زبان اشاره یا دستگاه های تولید کننده گفتار را آموزش می دهند.
راهبردهای یکپارچگی حسی: زمانی که حساسیت های حسی نقش ایفا می کنند، متخصصان گفتاردرمانی ممکن است فعالیت های یکپارچه سازی حسی را برای کمک به کودک در تنظیم تجربه حسی خود و تحمل بهتر محیط برای برقراری ارتباط، ترکیب کنند.
