پرخاشگری در مدرسه موضوعی جدی است که می تواند تأثیر منفی بر دانش آموزان، معلمان و محیط یادگیری کلی داشته باشد. این می تواند به اشکال مختلف مانند خشونت فیزیکی، آزار کلامی، قلدری و رفتار مخرب ظاهر شود. درک علل پرخاشگری در مدرسه برای توسعه روش های مؤثر مدیریت و کنترل ضروری است.
بیشتر بخوانید : پرخاشگری در نوجوانان
علل پرخاشگری در مدرسه
عوامل فردی: پرخاشگری در مدرسه را می توان به عوامل فردی مانند ژنتیک، خلق و خو و مسائل مربوط به سلامت روان نسبت داد. برخی از دانش آموزان ممکن است به دلیل عوامل ژنتیکی یا ویژگی های شخصیتی تمایل به پرخاشگری داشته باشند. برخی دیگر ممکن است شرایط زمینهای سلامت روانی مانند ADHD، اختلال سلوک یا اختلال نافرمانی مقابلهای داشته باشند که میتواند به رفتار پرخاشگرانه کمک کند.
عوامل محیطی: خود محیط مدرسه می تواند نقش بسزایی در ایجاد پرخاشگری در بین دانش آموزان داشته باشد. عواملی مانند شلوغی کلاسها، کمبود منابع، آب و هوای نامناسب مدرسه و نظارت ناکافی میتواند زمینهای برای رفتار پرخاشگرانه ایجاد کند. علاوه بر این، قرار گرفتن در معرض خشونت در خانه یا اجتماع نیز میتواند بر تمایل دانشآموز به پرخاشگری تأثیر بگذارد.
تأثیرات همسالان: روابط همسالان می تواند تأثیر قابل توجهی بر رفتار دانش آموزان از جمله پرخاشگری داشته باشد. دانش آموزان ممکن است برای انطباق با هنجارهای اجتماعی در گروه همسالان خود احساس فشار کنند، که می تواند منجر به درگیر شدن در رفتار پرخاشگرانه برای به دست آوردن پذیرش یا حفظ موقعیت شود. قلدری و طرد اجتماعی نیز می تواند به احساس خشم و سرخوردگی کمک کند و منجر به واکنش های تهاجمی شود.
شرایط خانواده: شرایط خانواده و تجربیات منفی در خانه نیز می تواند به پرخاشگری در مدرسه منجر شود. دانشآموزانی که از خانوادههای ناکارآمد یا بدسرپرست میآیند ممکن است رفتار پرخاشگرانه را به عنوان مکانیزم مقابله با استرس و آسیب از خود نشان دهند. فقدان الگوهای مثبت، نظم و انضباط ناسازگار و ارتباطات ضعیف در خانواده نیز می تواند در پرورش پرخاشگری در مدرسه نقش داشته باشد.
روشهای مدیریت و کنترل
راهبردهای پیشگیری: یکی از مؤثرترین راهها برای مدیریت و کنترل پرخاشگری در مدرسه، راهبردهای پیشگیری است. این شامل ایجاد یک جو مدرسه مثبت است که احترام، همدلی و مهارت های حل تعارض را ترویج می کند. اجرای برنامه های ضد قلدری، برنامه درسی یادگیری اجتماعی-عاطفی و ابتکارات آموزش شخصیت می تواند به پرورش فرهنگ احترام متقابل و درک متقابل در بین دانش آموزان کمک کند.
مداخله زودهنگام: شناسایی زودهنگام دانش آموزان در معرض خطر پرخاشگری و ارائه مداخلات هدفمند برای جلوگیری از تشدید رفتار پرخاشگرانه بسیار مهم است. مشاوران مدرسه، روانشناسان و مددکاران اجتماعی می توانند از نزدیک با دانش آموزان در معرض خطر برای رسیدگی به مسائل اساسی و ارائه پشتیبانی همکاری کنند. اجرای طرحهای رفتاری فردی، آموزش مهارتهای اجتماعی و تکنیکهای مدیریت خشم میتواند به دانشآموزان کمک کند تا راههای سالمتری برای مقابله با احساسات بیاموزند.
حمایت از رفتار مثبت: اجرای یک سیستم حمایت از رفتار مثبت می تواند به تقویت رفتارهای مثبت و جلوگیری از رفتار پرخاشگرانه کمک کند. این شامل تعیین انتظارات واضح برای رفتار، ارائه تقویت مثبت برای رفتارهای مطلوب و استفاده از راهبردهایی مانند پاداش و تمجید برای ایجاد انگیزه در دانش آموزان است. با ایجاد یک محیط حمایتی و ساختاریافته، دانش آموزان به احتمال بیشتری رفتارهای اجتماعی را از خود نشان می دهند و موارد پرخاشگری را کاهش می دهند.
شیوه های ترمیمی: شیوه های ترمیمی بر ترمیم آسیب و بازگرداندن روابط پس از پرخاشگری یا درگیری تمرکز دارند. این رویکرد بر همدلی، مسئولیت پذیری و گفتگو به عنوان ابزاری برای رسیدگی به علل اصلی رفتار پرخاشگرانه تأکید می کند. شیوههای ترمیمی میتواند شامل میانجی گری، حلقههای حل تعارض، و کنفرانس های ترمیمی باشد تا به دانشآموزان کمک کند تأثیر اقدامات خود را درک کنند و برای حل و فصل تلاش کنند.
همکاری با خانواده ها و منابع جامعه: مشارکت خانواده ها و منابع جامعه در مدیریت و کنترل پرخاشگری در مدرسه برای حمایت همه جانبه ضروری است. مدارس میتوانند با خانوادهها همکاری کنند تا راهبردهای ارتباطی مؤثر ایجاد کنند، منابعی را برای حمایت از والدین فراهم کنند، و در رسیدگی به مسائل اساسی که به پرخاشگری کمک میکنند، همکاری کنند.
