آپراکسی در بزرگسالان

  1. خانه
  2. مقالات
  3. آپراکسی در بزرگسالان
آپراکسی در بزرگسالان

آپراکسی در بزرگسالان یک اختلال عصبی است که ارتباط بین مغز و عضلات مسئول حرکت را مختل می کند. این قطع ارتباط، علیرغم داشتن عملکرد طبیعی ماهیچه ها و درک وظیفه مورد نظر، انجام اقدامات مورد نظر را برای افراد دشوار می کند. در حالی که آپراکسی می تواند قسمت های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار دهد، آپراکسی گفتاری که مانع تولید گفتار می شود، یک نوع رایج است که در بزرگسالان دیده می شود.

صحبت کردن یک فرآیند پیچیده است که نیاز به هماهنگی یکپارچه بین مغز، اعصاب و عضلات دارد. در اینجا یک تفکیک ساده آمده است:

  • شکل گیری مفهوم: مغز فکر یا ایده ای را که می خواهید با آن ارتباط برقرار کنید، فرموله می کند.
  • برنامه ریزی و توالی: مغز توالی حرکات مورد نیاز برای تولید گفتار را برنامه ریزی می کند که شامل لب ها، زبان، فک و تارهای صوتی می شود.
  • دستورات حرکتی: مغز دستورات خاصی را به عضلات درگیر در گفتار می فرستد.
  • تولید گفتار: ماهیچه های دهان و گلو برای تولید صداها، کلمات و جملات هماهنگ می شوند.

در آپراکسی گفتار، آسیب در نواحی مغز که مسئول برنامه ریزی و ترتیب حرکات گفتار هستند، رخ می دهد. این امر جریان اطلاعات را مختل می کند و مانع از توانایی مغز برای ارسال دستورالعمل های دقیق به عضلات گفتار می شود. این مانند یک رهبر ارکستر است که تلاش می کند تا موسیقی را به ارکستر منتقل کند و در نتیجه اجرای ناهماهنگی به وجود می آید.

علائم آپراکسی گفتار در بزرگسالان

دشواری صدای گفتار: افراد ممکن است برای تولید صداها یا ترکیبات صوتی خاص دچار مشکل شوند. گفتار ممکن است دچار مشکل شود.
گفتار ناسازگار: ممکن است هر بار یک کلمه یا عبارت متفاوت تلفظ شود.
سرعت گفتار آهسته: تلاش برای برنامه ریزی و هماهنگی حرکات گفتار می تواند تولید گفتار را کند کند.
دست زدن: ممکن است به نظر برسد که افراد به دنبال صداهای مناسب با دهان خود هستند که تلاش قابل مشاهده ای در تولید گفتار نشان می دهد.
خطاهای عروضی: ریتم، استرس و آهنگ گفتار ممکن است مختل شود و گفتار صاف یا یکنواخت به نظر برسد.
دشواری در تکرار: تکرار کلمات یا عبارات می تواند به دلیل تلاش مورد نیاز برای برنامه ریزی و ترتیب بندی چالش برانگیزتر باشد.

علل آپراکسی گفتار در بزرگسالان

  • سکته مغزی: سکته مغزی یکی از علل اصلی آپراکسی گفتار است، زیرا می تواند به نواحی مغز که مسئول برنامه ریزی گفتار هستند آسیب برساند.
  • آسیب به سر: آسیب های ناشی از ضربه مغزی می تواند مسیرهای ارتباطی مغز را مختل کند و منجر به آپراکسی گفتار شود.
  • تومور مغزی: رشد تومورها در مناطقی از مغز که برای گفتار حیاتی است می‌تواند باعث آپراکسی گفتار شود.
  • بیماری‌های تخریب‌ کننده عصبی: بیماری‌هایی مانند آلزایمر یا پارکینسون می‌توانند به تدریج به نواحی مغزی که مسئول گفتار هستند آسیب برسانند و به عنوان یک علامت منجر به آپراکسی شوند.

روشهای درمان

هیچ درمان قطعی برای آپراکسی در بزرگسالان وجود ندارد، اما گفتاردرمانی می تواند به طور قابل توجهی مهارت های ارتباطی را بهبود بخشد. درمان بر روی موارد زیر تمرکز دارد:

  • بهبود مهارت های حرکتی گفتار: تمرین هایی برای تقویت و هماهنگی عضلات درگیر در تولید گفتار.
  • تمرین با صداها و کلمات: تمرین مکرر صداها و کلماتی که مشکل ایجاد می کنند.
  • استراتژی های ارتباطی جایگزین: یادگیری روش های ارتباطی جایگزین مانند تابلوهای تصویری یا وسایل ارتباطی تقویتی و جایگزین (AAC) در صورت لزوم.
  • استراتژی های جبرانی: توسعه راهبردهایی برای کمک به افراد برای دور زدن مشکلات تولید گفتار، مانند استفاده از حرکات یا بیان مجدد جملات.